ПАРЧАМАТ ПАРАФШОН БОД, ТОҶИКИСТОНИ АЗИЗАМ!

Орифҷон Умаров, директори муассисаи таълимӣ доир ба таърихи парчамдории тоҷикон маълумот дода аз ҷумла афзуд, ки Парчам, дирафш, ливо ё байрақ мафҳуми ягона буда, дар маҷмӯъ маънии шинохти давлату миллатро дорад. Парчам ва парчамдорӣ ҳанӯз пеш аз мелод дар китоби «Авасто» зикр гардида, баъдан дар «Шоҳнома»-и Абулқосим Фирдавсӣ дар достони «Коваи оҳангар» қисса шудааст. Коваи оҳангар аз кушта шудани ҷавонон ва хусусан фарзандони худ ба шӯр омада, бар зидди Заҳҳок бархост, пешбанди худро сари найза барафрохта, парчам намуд ва зери он мардуми башӯромадаро то дарбори он шоҳи золим бурд. Парчами Кова минбаъд «Дирафши Ковиён» ном гирифт ва чун рамзи мубориза барои озодӣ аз банди зулму истибдод шинохта шуд.

Дирафши Ковиёнӣ, дирафш (байрақ)-и устураӣ, мардумӣ ва баъдан давлатии подшоҳони қадими ориёӣ (эронӣ). Аввалин дирафши аҷдодӣ-миллии тоҷикон «Дирафши Ковиён (Ахтари Ковиён) – дирафши бузурги шоҳони асотирии Каёнӣ, таърихи Хаҳоманишӣ, Ашконӣ ва Сосонӣ буд, ки мувофиқи ривоёти ақвоми эронӣ аз замони Фаридун боз вуҷуд доштааст, то дар ҳуҷуми араб ба дасти онон афтод ва нобуд шуд. Агарчӣ ибтидои зуҳури он ба ибороти имрўзӣ «асотирӣ»-ст, вале мавҷудиятиаш дар имтидоди давраи Хаҳоманишин то ба соли 632 комилан собитшуда аст. Яъне, тўлм 1200 соли воқеии маълум - то зуҳури ислом - муқаддастарин дирафши давлатдории эронитаборон будааст.

Барномаи рангини фарҳангии хонандагони Муассисаи таълимии Мактаб барои хонандагони болаёқати шаҳри Хуҷанд табъи ҳозиринро болида намуд.